واقعا که! ازت انتظار نداشتم! تا الان دیگه باید این ها را یادگرفته باشی!
این چه کاری بود کردی؟ دیگه الان ده سالته! هنوز یاد نگرفتی نباید تو خونه بدون دمپایی راه بری؟
هنوز یاد نگرفتی چه طور یه تفریق ساده را انجام بدی؟
هنوز یاد نگرفتی اتاقتا مرتب کنی؟
هنوز یاد نگرفتی ظرف چیزی را که می خوری جمع کنی؟
هنوز یاد نگرفتی؟!
هنوز.....؟!
انتظارات. انتظارات. انتظارات
انتظاراتی که هرچند وقت یکبار به حافظه ی بزرگترها می رسند و از زبانشان بیرون می آیند.
به چه دلیل؟ تا شرایط بیرون را مطابق تصورات بزرگترها تغییر دهند. صرفاً با بیان یک جمله سنگین: الان دیگه باید این ها را یادگرفته باشی.
فکر می کنید اولین اتفاقی که بعد از بیان این جور جمله ها می افتد چیست؟
درس گرفتن و ادب شدن فرزند و رعایت کردن خواسته های بزرگترها؟
حاشا و کلا
در برخی موارد فرزند احساس حقارت می کند که چرا تاکنون چنین چیزی را یاد نگرفته است و بعد سرزنش خود و کز کردن در خلوت تنهایی خودش و بعد....
در برخی موارد هم شروع به پرخاش می کند که خوب حالا مگه چی شده؟ گیر الکی می دهید و.....
البته در مورد دوم هم احساس حقارت هست فقط بروزش فرق می کند.
اما چرا؟ چون انتظارات بزرگترها برای فرزندان مهم است. قرار است نظام ارزش ها و اولویت های آن ا را تعیین کند. پس هراشتباهی از سمت بزگترها در تشخیص انتظارات از فرزندشان و نحوه ی بیانش می تواند شخصیت فرزند را به کلی نابود کند و یا از او موجودی تلاشگر بسازد.
مهمترین سوال این است که چرا بزرگترها اول به این مساله نمی پردازند که چه شده است این کودک هنوز یاد نگرفته است انتظارات را برآورده کند؟
خوب شاید به این دلیل باشد که به او درست آموزش داده نشده است. حالا در مدرسه در خانه یا هر جای دیگر. چه بسیار افرادی را می شناسیم که در بیست یا سی سالگی هنوز اعداد بزرگ را نمی توانند بخوانند. خوب آیا قرار بوده زمان معجزه کند؟ و یکهو آموزش های درست از غیب به این فرد برسد؟ اگر تا قیامت هم درباره ی نحوه ی صحیح خواندن اعداد و یا نوشتن درست املای کلمات آموزش درستی نبیند، نمی تواند آن مطالب را درست بیان کند. به همین راحتی.
در حقیقت در این موارد انگشت اتهام ابتدا سمت اولیای تربیتی است. که چرا از آموزش درست این فرد در سنین پایین تر غفلت کرده اند و یکهو یادشان افتاده که سنش گذشته و مثلا فلان آداب یا فلان موضوع درسی را یاد نگرفته. آیا غیر از این بوده که اشتغالات دیگر باعث شده از فرزند دلبند خود غفلت کنند؟ و در این صورت آیا خود ایشان شایسته تر به سرزنش نیستند تا فرزندشان؟